انسان نخستین به دنبال رد پای جانورانی که میخواست شکار کند،حرکت میکرد.او دستاورد شکارش را حمل میکرد.
در آغاز،آدم ها جانوران کم وزن تر را یا به دست میگرفتند یا بر پشت خود می انداختند و حمل می کردند.اگر در بردن گوشت شکار تنبلی میکردند،ممکن بود جانوران وحشی آنها ببرند و خوراکی بی درد سر به دست آورند.
گاهی هم پای جانوران کمی سنگین تر را به شاخه ای محکم می بستند و دو شکار چی شاخه را روی دوش خود میگذاشتند و آن را حمل میکردند. اما چنین روشی را برای حمل شکار های خیلی بزرگ و سنگین نمیتوانستند به کار بگیرند.
کم کم آدم ها راه های تازه ای برای حمل بار های سنگین و سنگین تر یافتند،راه هایی که احتیاج کمتری به صرف نیرو و تلاش زیاد داشت.
شکار چی ها برای حمل این جانوران سنگین آنها را روی برانکارد هایی میگذاشتند که از دو تکه چوب درست شده بود.آنها این چوب ها را نزدیک به هم میگرفتند تا شکار از روی آنها نیفتد.
این آدم ها با کشیدن پوست حیوانات بین دو شاخه ی درخت،برانکاردی واقی ساختند آنها مرده هایشان را روی برانکارد میگذاشتند و در خانه ای سنگی که چندین اتاق مخصوص برای درگذشتگان وجود دارد قرار میدادند،آنها وسایل و نیزه و ابزار جنگی مردگان را هم درون مقبره ها قرار میدادند.
======
پایان قسمت اول
======
درباره این سایت